Familie van ondernemers
Als bouwbedrijf ziet Houben het licht in 1932. Op dat moment komt de wereld net uit een enorme financiële crisis. De mijnen in Houthalen-Helchteren gaan terug open na een tijdelijke noodgedwongen sluiting. De vader van Ewald Houben, die er op zijn 24e al diensthoofd is, keert nog even terug. Maar niet veel later kiest hij toch resoluut voor zijn grote passie: het bouwbedrijf dat hij samen met zijn broer oprichtte.
Dat ondernemende had hij zeker van geen vreemden. “Mijn grootvader richtte met zijn vier zonen, waaronder mijn vader, een bedrijf op in vanalles en nog wat”, begint Ewald Houben. “Verzekeringen, gronden verkopen, zuivel verhandelen… Het was 1889, de tijd van de boeren. Twee broers van mijn vader kozen voor de zuivelproducten, mijn vader en zijn andere broer voor de grond en de stenen.”
Groeien tussen crisissen door
“Mijn vader was een heel slimme man. Hij hield zijn ogen en oren goed open in de mijnen en wist daardoor perfect waar er mogelijkheden lagen om bouwprojecten op te starten. Hij heeft heel lang beide jobs gecombineerd: overdag werken voor de mijn, ‘s avonds zijn eigen bedrijf uitbouwen.”
Ondanks de turbulente tijden in de jaren 1920 en 1930 neemt het bouwbedrijf meteen een hoge vlucht. “We werden al snel hoofdverdeler van Eternit. Bovendien waren na de economische crisis en zeker na WOII veel mensen op zoek naar een job. Natuurlijk moest er ook veel heropgebouwd worden.”
Kleine avonturen tussen de grote mensen
Net na die Tweede Wereldoorlog, in 1947 wordt kleine Ewald Houben geboren. Lang heeft hij niet nodig om te wennen aan de job van zijn vader.
“Ik was de jongste van vier thuis, maar het bedrijf trok me al heel snel aan. Toen ik een jaar of vijf oud was, reed ik al mee met de camion van het werk. Telkens wanneer ik mee mocht van mijn moeder, zette ze een pop voor het raam. Dat was het teken voor de chauffeur dat hij me in zijn cabine mocht zetten (lacht).”
“Dat waren echte avonturen indertijd. Wanneer we bijvoorbeeld hout moesten gaan halen in de haven van Antwerpen, dan was je een hele dag van huis. Of telkens wanneer we zand gingen halen in de groeve. Hoe vaak ik samen met mijn zus boven op de zandbergen heb zitten spelen. Eén keer waren we uit de cabine geglipt en was de chauffeur vergeten dat wij er nog bij waren. Toen was hij plots zonder ons vertrokken (lacht).”
Ewald Houben tijdens een bezoek aan de werf van Ziekenhuis Netwerk Antwerpen (ZNA) in 2018. Van persoonlijke chauffeur tot brainstormpartner
Doorheen de jaren groeit de liefde voor het bedrijf zienderogen bij zoon Ewald. Niet in het minst door de passie van zijn vader. En misschien ook door zijn gewiekstheid. “Mijn vader was een echte plantrekker. Zo kon hij bijvoorbeeld niet autorijden, maar hij was daar heel creatief in. Hij zorgde altijd wel dat hij overal geraakte. Had hij bijvoorbeeld een afspraak met een vertegenwoordiger, dan sprak hij af op de werf en reed hij met het arbeidersbusje mee dat daar moest zijn.”
Vanaf zijn 18e had Ewald zijn rijbewijs in handen. “Mijn hele vakantie dat jaar heb ik samen met mijn vader doorgebracht. Iedereen zag me als zijn persoonlijke chauffeur (lacht). Maar dat zijn de momenten waarop ik veruit het meest geleerd heb. Al de dingen die we samen in de wagen hebben besproken en bedacht, dat was echt ongelofelijk.”
“Houben met zijn carousselleke”
Na die vakantie vloog Ewald in de architectuurstudies. Na het behalen van zijn diploma’s liet hij zich onderdompelen in het ondernemersleven. Een van zijn eerste grote verantwoordelijkheden was het opvolgen van Marmorith NV, gespecialiseerd in onder meer sierbeton en granito.
Net als bij zijn vader bleef de passie voor het ondernemen en voor de bouwwereld almaar aanwakkeren. “Zelfs toen ik in de jaren 70 het leger in moest, kon ik het niet loslaten. Ik barstte van de ideeën voor het uitbouwen van het bedrijf. Tijdens mijn kazerneperiode in Brussel heb ik het de commandant niet gemakkelijk gemaakt (lacht). Ik deed er alles aan om de fysieke proeven niet hoeven mee te doen, zodat ik tijd had om over het bedrijf na te denken.”
“De commandant had het natuurlijk snel door. Uiteindelijk hebben we het op een akkoordje kunnen gooien. Hij stuurde me naar de kazerne van Tongeren, waar ik mijn diensten zo kon indelen dat ik overdag naar buiten kon. Zo trok ik onder meer naar een porseleinbedrijf in Duitsland waar ik een carrouselsysteem voor productiehallen ontdekte. Met wel 40 werktafels die voortdurend circuleerden doorheen het hele bedrijf.”
“In België was zoiets op dat moment nog ongezien. Ik vroeg me af of we dat ook konden toepassen op de productie van onze betonelementen. En kijk: vandaag maken de prefabproducenten er nog altijd gebruik van. Velen lachten indertijd bij het idee. Daar is Houben met zijn carousselleke, ik heb het vaak moeten horen (lacht). Maar uiteindelijk zijn er velen gevolgd.”
Twee generaties op één foto: Ewald Houben, met zoon Ignace en dochter Veronique. “De schrik zat erin bij de familie”
In 1985 komt de vader van Ewald onverwachts te overlijden. Bouwbedrijf Houben komt op dat moment in handen van een groep familieleden. Maar van een rechtlijnige visie is geen sprake meer.
“Tegelijkertijd waren de gevolgen van de oliecrisis in de jaren 70 volop voelbaar. Bovendien hadden we de jaren voordien zwaar geïnvesteerd. Met rentes van 12 à 13% waren dat zware afbetalingen. De schrik zat erin bij de familie dat we dit niet zouden overleven. Het waren toen de werknemers die het bedrijf letterlijk hebben rechtgehouden. Daar ben ik ze nog altijd enorm dankbaar voor.”
“Ook mijn vrouw, Lieve, besloot het bedrijf te komen ondersteunen. Maar het werd veel meer dan dat. Ze stortte zich op de cijfers van de betonproductie en richtte quasi in haar eentje een nacalculatietraject op Het heeft ons enorm geholpen om cruciale inzichten te krijgen in onze uitgaven.”
Nieuw elan, nieuwe generatie
Vanaf 1989 kiest Ewald voor continuïteit en koopt hij bouwbedrijf Houben over van de rest van de erfgenamen. Vijf jaar later heeft hij het bedrijf volledig in eigen handen. Het is het begin van een nieuwe bloeiperiode. “Mijn vader heeft me nooit verteld dat hij wilde dat ik hem zou opvolgen, maar achteraf kwamen een aantal oudere medewerkers me vertellen dat hij altijd verwacht had dat ik het ooit van hem zou overnemen. Aan die woorden denk ik nog vaak terug.”
Houben groeit doorheen de jaren en begin 2000 staat de volgende generatie te popelen om in te stappen. Dochter Veronique kiest in 2000 voor het familiebedrijf, zoon Ignace volgt niet veel later.
“Veronique overhandigde me na haar studies een sollicitatiebrief. Ik dacht eerst dat ze me een modelsollicitatiebrief voorlegde en dat ik die moest beoordelen. Maar ze vertelde me met een uitgestreken gezicht dat ze het meende. Ik heb die brief sindsdien altijd bijgehouden.”
“Ignace was ook resoluut. Maar in tegenstelling tot Veronique, die zich eerder thuis voelde op kantoor, wilde Ignace het atelier in. Hij is altijd heel snel weggeweest met nieuwe ontwikkelingen op de werf. Het paperassenwerk was niks voor hem, zei hij altijd. Beiden hebben hun eigen gaven en dat leidt tot een mooi evenwicht binnen het bedrijf.”
"Door jongeren vroeger in contact te brengen met het bouwberoep, zijn ze misschien ook meer gemotiveerd en sneller gewonnen voor een job in de bouw. We zetten daarom ook vastberaden onze schouders onder school- en jongerenprojecten." Nog eens 90 jaar aan familiale waarden
Om zijn 75e verjaardag te vieren, trekt Ewald straks met zijn gezin naar hun lievelingsplekje: de kust. Met in het vooruitzicht een horizon die maar niet lijkt te eindigen. Wat wacht volgens Ewald aan de horizon voor het familiebedrijf, binnen nog eens 90 jaar bijvoorbeeld?
“Als je ziet wat er de afgelopen 90 jaar is veranderd, durf ik echt geen voorspellingen te doen. Maar wat primeert, is dat we jonge mensen enthousiast blijven maken voor een job in de bouw. Veel grondleggers die vandaag op pensioen gaan, werken al sinds hun 18e bij Houben. Dat is vandaag nog moeilijk voor te stellen.”
“Ik blijf erbij dat sommige kinderen té lang achter de schoolbanken blijven zitten. Tijd die ze waarschijnlijk op een fijnere manier willen besteden. Door dingen in de praktijk bij te leren. Door hen vroeger in contact te brengen met het beroep, zijn ze misschien ook meer gemotiveerd en sneller gewonnen voor een job in de bouw. We zetten daarom ook vastberaden onze schouders onder school- en jongerenprojecten, zoals TALim, Young&Strong, PXL Stem Academy, Bouwrakkers, noem maar op.”
“Daarnaast zie ik zeker ook nog mogelijkheden op vlak van projectontwikkeling. Dat zit gewoon in het DNA van Houben. Met Residentie Veldmansberg en Clockhempoort hebben we al bewezen mooie projecten op de wereld te kunnen zetten. Qua ervaring zitten we op dat vlak op de eerste rij.”
“En tot slot is het belangrijk dat we blijven innoveren en dat het familiale karakter van Houben blijft voortbestaan. Dat we de goede balans tussen werken, plezier hebben en gezinsleven blijven bewaken. En dat diep respect voor en contact met onze grondleggers en hun familie voorop blijven staan. Dat we erbij zijn op de belangrijke momenten in het leven. Van geboortes over huwelijken tot de momenten waarop we helaas afscheid moeten nemen van mensen. Die warmte van ons familiebedrijf moet voor altijd voelbaar blijven.”
De mooiste Houben-realisaties volgens Ewald Houben
- Militaire school Brussel
- Quartier Bleu Hasselt
De mooiste Marmorith-realisaties volgens Ewald Houben
- Justitiepaleizen Antwerpen en Gent
- Viaduct voor de TGV in Battice: zware prefab elementen tot 90 ton
- Hoogste keermuur met Evergreen-elementen Zaventem (18m)
- Langste geluidsscherm langs TGV-spoorlijn (13 km)
- 1.500 vakantiewoningen aan Belgische kust in prefab
De grootste referenties van Airdeck
- ZNA-ziekenhuis Antwerpen (100.000 m2)
- SFMC ziekenhuis Jeddah (Saudi-Arabië, 370.000 m2)
